امیر آقایی و پگاه آهنگرانی در یک عاشقانه سیاسی

امیر آقایی بازیگر اهل ایران و برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در فیلم شنای پروانه شد. امیر آقایی زاده 10 مرداد 1354 در ارومیه است.امیر آقایی در سریال اولین شب آرامش حضور داشت. امیر آقایی نخستین نقش خود را در سینما در فیلم ارتفاع پست بازی کرد. امیر آقایی در بی گناهان نیز ایفای نقش کرد.

امیر آقایی و پگاه آهنگرانی در یک عاشقانه سیاسی

با ادامه پیش‌ تولید فیلم سینمایی «خط نجات» به تهیه کنندگی آزیتا موگویی و کارگردانی وحید موسائیان اولین بازیگران این پروژه معرفی شدند.

تریلر سیاسی - عاشقانه «خط نجات» به کارگردانی وحید موسائیان ماه آینده کلید می‌خورد و امیر آقایی و پگاه آهنگرانی قرار است بزودی جلوی دوربین این فیلم سینمایی  بروند و از ماه آینده فعالیت‌شان در این پروژه آغاز می‌شود.

مرتضی هدایی به عنوان مدیر فیلم‌برداری، محمدرضا شجاعی مدیر هنری، عبدالله اسکندری طراح گریم و آنا ثانی طراح لباس عواملی هستند که تاکنون حضورشان در این فیلم قطعی شده است.

این فیلم با مشارکت بنیاد سینمایی فارابی و بخش خصوصی تولید می‌شود و سایر بازیگرانش بزودی معرفی می‌شوند.سکانس سانسور شده امیر آقایی در شنای پروانه

عکس جدید امیر آقایی در صفحه اینستاگرام

امیر آقایی یک بازیگر ایرانی متولد ۱۰ مرداد ۱۳۵۴ در ارومیه است که از سال ۱۳۸۰ فعالیت خود را آغاز نمود.

نخستین نقش وی در سینما در فیلم ارتفاع پست به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا بود. او با بازی در فیلم زن دوم شاید به تعبیری متفاوت ‌ترین حضورش در سینما را تجربه کرد. آقایی در سریال اولین شب آرامش نیز حضور داشت و ارتباط خوبش با احمد امینی کارگردان این سریال، باعث شد دوباره در ساخته دیگر احمد امینی یعنی بی‌گناهان ایفای نقش کند.

او با بازی در فیلم‌ های چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت به کارگردانی وحید جلیلوند، و کوچه بی‌نام به کارگردانی هاتف علیمردانی، حضور موفقی در سی و سومین دوره جشنوارهٔ فیلم فجر داشت. سال بعد در همکاری مجدد با وحید جلیلوند با فیلم بدون تاریخ، بدون امضا در جشنواره فجر حضور پیدا کرد. وی همچنین نویسندگی فیلم‌نامه فیلم آرمان شهر را در کارنامه خود دارد.

وی سابقه بازی در فیلم و سریال هایی همچون بادیگارد، شیفت شب، درخت بلوط، حریم شخصی، کوچه بی‌ نام، رقص روی شیشه، آقازاده و آرمانشهر را در کارنامه هنری خود دارد.

امیر آقایی مجموعه هایکو با نام «بیدها در باد» سروده‌است که در سال ۱۳۸۹ توسط «انتشارات حوض نقره» منتشر شده‌است. وی علاوه بر بازیگری و نویسندگی، نقاشی و عکاسی هم انجام می‌دهد.

گفتگو با امیر آقایی

 فعالیت های خود را از چه سالی شروع کردید؟

 از سال ۱۳۷۴ کار بازیگری را بصورت جدی و حرفه ای شروع کردم سالها بود که علاقمند به کار تئاتر بودم و بر اثر یک اتفاق بالاخره وارد این عرصه شدم به لحاظ تحصیلات هم قصد داشتم در زمینه کارگردانی فعالیت کنم اما در نهایت بازیگر شدم .

 اولین تئاتر حرفه ای شما چه بود ؟

اولین کار من تئاتری بود به اسم “آنسوی آینه” که در خدمت گروه و استاد خوبم خانم آزیتا حاجیان بودم .

چه طور شد که از روی صحنه و تئاتر به کار تصویری و تلویزیونی دعوت شدید ؟

وقتی تئاتر “سه سال و یک دوم ” که نویسنده و کارگردان آن بودم در تئاتر شهر اجرا می شد با آقای بهرام عظیم پور آشنا شدم در آن زمان حاتمی کیا سریال خاک سرخ را کار می کردند ایشان من را به آقای حاتمی کیا معرفی کرد و حدود دو ماه تمرین و تست را انجام دادیم و بالاخره بخاطر لهجه آذری که داشتم .

آن کار را پذیرفتم و برای آن سریال انتخاب شدم و حدود یکسال مشغول بازی در آن سریال بودم و همیشه هم به آقای حاتمی کیا می گویم اگر بخاطر شما نبود هیچ وقت پایم را از تئاتر شهر بیرون نمی گذاشتم .

چه ویژگی ها و عواملی باعث شد این کار را پذیرفتید؟

 قطعا این موضوع دیر یا زود اتفاق می افتاد چرا که پس از سالها تئاتر بازی کردن و گذراندن چند دوره کلاسهای آزاد سینمایی ، ظاهر شدن در جلوی دوربین آقای حاتمی کیا برای من غنیمتی بود خصوصا این که من خودم آذری زبان هستم و باید متن فارسی می خواندم و آنرا به لهجه جنوبی در این فیلم پیاده می کردم که خودش یک پروسه سختی بود و همین موضوع به حضور من در فیلم سینمایی بعدی آقای حاتمی کیا بنام ارتفاع پست منجر شد .

 فرق کار سینما و تلویزیون را چطور دیدید؟

کار نگاتیو با کار دیجیتال با هم فرق می کند در کار نگاتیو یک سلوکی هست که در کار دیجیتال وجود ندارد.

در کار تلویزیونی مونیتور هست بارها کارگردان می تواند برداشت داشته باشد و کار را اصلاح کنـد اما در کار سینما و نگاتیو این حس را به شما می دهد که همه را باور کنی وقتی همه شرایط آماده می شود و شخصی می گوید “صدا و دوربین ، حرکت ” شما باور می کنی که کار شروع شده است .

تا به حال برای پول بازی کردید؟

 تا امروز به خاطر پول فیلمی را بازی نکردم چون به نظرم به بی حرمتی به کاری است که انجام می‌دهم. اگر قرار بود برای پول فیلم بازی کنم کم پیشنهاد نداشتم.

 به نظرم در ایران آخرین چیزی که یک بازیگر به آن فکر می‌کند نقشی است که قرار است بازی کند. خارج از ایران بازیگران در آرامش به نقشی که قرار است بازی کنند فکر می‌کنند، برایش تمرین می‌کنند، ورزش می‌کنند، به خودشان می‌رسند و بعد منجر می‌شود به خلق نقشی مثل دی کاپریو در «از گور برگشته». اما در ایران بازیگر اول می‌پرسد پول حقوق من از کجا آمده، نکند از جایی آمده باشد که فردا مجبور شویم جواب پس بدهیم، کارگردان کیه، فیلم‌های قبلی‌اش چیه، مبادا قبلا فیلمی ساخته باشد که مردم دوست نداشته‌اند. بازیگران مقابل من چه کسانی هستند، آن ها در کارنامه کاری شان چه فیلم هایی بازی کرده‌اند، دیالوگ‌هایی که می‌خواهم بگویم به کسی برنخورد، علیه صنفی نباشد، با قومیت‌ها مشکلی ایجاد نشود و… یعنی آخرین چیزی که یک بازیگر به آن قکر می‌کند نقشی است که قرار است ایفا کند.